Politik identiti ialah pendekatan politik, di mana orang berdasarkan kaum, kewarganegaraan, agama, jantina, orientasi seksual, latar belakang sosial, kelas sosial atau faktor identiti tertentu membangunkan agenda politik berdasarkan identiti mereka.[1] Politik identiti berkait rapat dengan idea bahawa sesetengah kumpulan dalam masyarakat ditindas dan bermula dengan analisis penindasan itu.[2]Istilah "politik identiti" bermula pada akhir abad ke-20, walaupun ia mempunyai pendahulu dalam tulisan individu seperti Mary Wollstonecraft dan Frantz Fanon.[2] Ramai penyokong kontemporari politik identiti mengambil perspektif persimpangan, yang menyumbang kepada julat sistem penindasan yang mungkin menjejaskan kehidupan mereka dan datang daripada pelbagai identiti mereka. Menurut ramai yang menggambarkan diri mereka sebagai penyokong politik identiti, ia memusatkan pengalaman hidup mereka yang menghadapi penindasan sistemik; tujuannya adalah untuk lebih memahami interaksi kaum, ekonomi, penindasan berasaskan jantina dan berasaskan jantina (antara lain) dan memastikan tiada satu kumpulan pun terjejas secara tak seimbang oleh tindakan politik, baik pada masa kini mahupun masa depan.[3][4][5] Aplikasi kontemporari politik identiti sedemikian menggambarkan orang berdasarkan kaum, etnik, jantina, umur, kelas ekonomi, status kecacatan, pendidikan, agama, bahasa, profesion, parti politik, status veteran, status pemulihan dan lokasi geografi. Label identiti ini tidak saling eksklusif, tetapi dalam banyak kes, digabungkan menjadi satu apabila menerangkan kumpulan hiperspesifik. Contohnya ialah kelompok wanita homoseksual Afrika-Amerika yang membentuk kelas identiti hiperspesifik tertentu.[6] Mereka yang mengambil perspektif persimpangan, seperti Kimberlé Crenshaw, mengkritik bentuk politik identiti lebih sempit yang terlalu menekankan perbezaan antara kumpulan, dan mengabaikan perbezaan dan bentuk penindasan dalaman.Pengkritik politik identiti telah melihatnya sebagai berkhusus, berbeza dengan universalisme dalam perspektif liberal, atau berpendapat bahawa ia menjejaskan perhatian daripada struktur penindasan dan eksploitasi berasaskan bukan identiti. Kritikan pihak kiri terhadap politik identiti, seperti Nancy Fraser,[7] menunjukkan bahawa mobilisasi politik berdasarkan penegasan identiti membawa kepada taburan tampak yang tidak mencabar status quo. Sebaliknya, Fraser berhujah, dekonstruksi identiti, bukannya penegasan, adalah lebih kondusif kepada agihan semula ekonomi dalam politik haluan kiri. Kritikan lain, seperti Kurzwelly, Rapport dan Spiegel,[8] menunjukkan bahawa politik identiti selalunya membawa kepada pembiakan dan reifikasi tanggapan esensialis mengenai identiti, tanggapan yang salah secara alami.